Agriculture : mettre fin à l'absurde

Le Congo est un pays agricole mais ne fait rien pour son agriculture.
Les importateurs de nourriture sont favorisés face aux producteurs.

 Le Congo est un pays essentiellement rural dont pourtant 10 pc des terres arables sont cultivées.

 A l'indépendance, en 1960, le Congo était le second producteur mondial d'huile de palme; aujourd'hui cette dernière est moins chère importée de Malaisie que produite sur place. Il cultivait d'importante quantités de coton, sucre, thé, cacao destinés à l'exportation; pour nourrir ses populations, il produisait manioc, riz, banane plantain, arachides - assez pour pouvoir en exporter.

Aujourd'hui, le lien entre ruraux et urbains s'est érodé parce que la production agricole reste généralement sur place, faute d'être transportée en ville, tandis que les urbains se nourrissent surtout de biens importés. A cela plusieurs raisons:

- Aberration

D'abord une aberration, notée par tous les spécialistes. Le Congo est un des seuls pays au monde où l'on taxe les intrants agricoles nécessaires aupaysan pour produire, alors que de nombreux produits alimentaires con-currents, dans la pratique, ne le sont pas, le lobby des importateurs parvenant généralement à obtenir des exonérations - formelles ou informelles. Il faut, au minimum, un même niveau de protection pour les deux secteurs, dit-on dans les milieux économiques, et, si l'on veut favoriser l'agriculture, faire carrément le contraire de ce qui se fait aujourd'hui.

- Barrages illégaux

A cette aberration s'ajoutent les "barrières" (barrages) placées par des militaires et policiers le long des chemins empruntés par les produits agricoles en route vers la ville, afin de prélever leur part puisqu'ils ne sont pas payés. Le prix du poisson, entre le lieu de pêche et le client urbain est ainsi multiplié par... 20!

Enfin, le manque de voies de communication assène le coup de grâce à la production agricole. Après avoir vu les récoltes pourrir sur place faute de moyens de transport pour les évacuer vers des marchés et des centres urbains, le paysan cesse de cultiver plus que ce qui est nécessaire à sa propre subsistance. [ ....]

 Le nouveau ministre de l'Agriculture , arrivera-t-il à mettre en oeuvre une véritable politique agricole, pensée pour rétablir le lien entre producteur rural et consommateur urbain - comme dans un pays normal ?   

Certains spécialistes soulignent que le Congo n’a jamais bénéficié de telles pollitiques ‘’à l’exception de la période 1984-1986, sous le premier commissaire d’Etat  Kengo. Remarquablement, cette périodemarque un palier visible sur la courbe de croissance de la production deKinshasa – autrement toujours en hausse. On peut y voir la preuve qu’une véritable politique agricole est capable de mettre fin à l’exode rural ‘’, dit un spécialiste.

 Avant la guerre (qui crée une insécurité poussant les ruraux vers les villes)l’exode rural était lié largement à la disparition des écoles et à celle des hôpitaux  en brousse: la première efface tout espoir d’un avenir meilleur pour les enfants, la seconde vulnérabilise les familles paysannes en mettant la survie des leurs à la merci d’une simple crise de malaria.

[….]        

 Svt article de Marie–France Cros dans la LIBRE BELGIQUE du 22/06/2007.

Landbouw : Komaf maken met de onzin

Congo is een land van landbouw maar doet er niets aan
De invoerders  van voeding zijn bevoordeeld tegenover producenten .

Met het aanstellen van de minister van Landbouw als staatsminister onderstreept de nieuwe eerste minister, Antoine Gizenga, het belang van dit departement voor Congo. Met reden, wegens de essentieel landelijke aard van dit land waarvan nochtans  maar 10 pc van de akkergrond bewerkt is .

 Met  de onafhankelijkheid in 1960 was Congo de tweede wereldlijke producentvan palmolie. Op heden is deze als geïmporteerde uit Maleisië goedkoper dan de lokale productie. Het land oogstte belangrijke hoeveelheden katoen, suiker,thee en cacao bestemd voor export . Voor eigen gebruik  werd er genoeg manioc,rijst, bananen, maïs en arachieden gekweekt, en zelfs meer nog om te kunnen uitvoeren.

 Tegenwoordig is de band tussen de plattelands- en de stadsbevolking verslapt omdat de landbouw in het algemeen ter plaatse blijft bij gebrek aan transport naar de steden, terwijl de stadsmensen zich moeten bevoorraden met ingevoerde producten.

De redenen van deze situatie :

 - Onzin  

Eerst en vooral een onzin  aangeklaagd door al de  specialisten. Congo is een van de zeldzame landen die de nodige stoffen voor het kweken van de teelt taxeert terwijl er zoveel concurrende produkten, in depraktijk, vrijstellingen bekomen. De ingevoerde producten zijn dan een oneerlijke concurrentie tegenover de nationale productie . [….]

 - Onwettelijke versperringen

Een bijkomende factor van deze onzin zijn de “barrières“ (versperringen) geplaatst door militairen en politie langs de wegen die gebruikt worden om de producten te vervoeren. Zij eisen hun deel daar ze hun soldij niet ontvangen. De prijs van de vis bijvoorbeeld is door 20 vermenigvuldigd tussen de vangstplaats en de verkoopmarkt in de stad.    
Tenslotte brengt het gebrek aan communicatiekanalen de genadeslag toe aan de landbouwproductie: bij het aanzien van het verlies  van hun teelt door gebrek aan transportmiddelen om deze naar de markten en stadscentra te vervoeren, stopt de boer met het telen voor wat meer nodig is dan zijn eigen gebruik.

 Zal de nieuwe minister van Landbouw erin slagen een werkelijke Landbouwpolitiek te voeren, gebaseerd op het herstellen van de band tussen producent en stadsconsument zoals in elk normaal land?

 [….]  Voor deze oorlog (die door onzekerheid de plattelandsmensen naar de stad deed vluchten) was de uittocht meestal veroorzaakt door de verdwijning van de scholen en de hospitalen in de brousse: het eerste neemt alle hoop voor de kinderen om een betere toekomst weg, het andere zorgt voor een grotere kwetsbaarheid bij de boeren, daar hun overlevingskansen bijvoorbeeld bepaald zijn daar een eenvoudige malariacrisis.

Naar een artikel van Marie-France Cros in de Libre Belgique van 22/06/2007.